عادت كرده‌ايم كه در برنامه‌هاي صدا و سيما هر وقت صفت «كودك و نوجوان» به يك برنامه داده مي‌شود منتظر رؤيت تعدادي عمو و خاله باشيم كه انواع حركت‌هاي موزون و غيرموزون را به نام كودكان و براي كام خودشان انجام مي‌دهند.
جالب است كه وقتي با مجريان و تهيه‌كنندگان اين برنامه‌ها هم‌كلام مي‌شويم ضمن اذعان به زياده‌روي در استفاده از موسيقي، وجود آن را براي جذاب‌شدن برنامه و انتقال مفهوم به كودكان ضروري مي‌دانند. مسئله آن‌گاه شكل بدتري به خود مي‌گيرد كه تعداد اين برنامه‌ها به صورت روزآمد و قارچ‌گونه در حال افزايش است.
همين رويه در مورد تبليغات در صدا و سيما نيز به وضوح به چشم مي‌آيد؛ به خصوص آنجايي كه اين تبليغات با كودكان گره مي‌خورد. بررسي ضعف بارز صدا و سيما در نظارت بر تبليغات كه مثنوي هفتاد من كاغذ مي‌خواهد. هنوز يادمان نرفته است كه در ماه مبارك رمضان، ارواح سرگردان در تلويزيون ما دنبال خوردن نوشابه بودند.
مصداق بارز اين نوع تبليغات، تيزرهاي رنگ و وارنگ و بيش از حد چيپس و پفك و قاقالي‌لي و... است. گذشته از انذار هزارباره‌ پزشكان در مورد ضرر اين محصولات براي سلامتي كودكان، ابداعات طراحان اين تيزرها نيز در نوع خود جالب توجه است.
نمونه‌ آخر اين تبليغات كه اخيراً مهمان ناخوانده‌ خانواده‌ها شده، تبليغ نوعي پفك است. در تبليغ مذكور نشان داده مي‌شود كه حاصل ازدواج يك «ذرت» با يك «ماهي» محصولي جديد با نامي جديد خواهد بود. اين تبليغ كه هيچ نوع سنخيتي با فرهنگ خانواده‌هاي ايراني ندارد، هر روز در ميان برنامه‌هاي كودك به خورد كودك ايراني داده مي‌شود تا او را از كودكي با سؤالاتي نظير «ارتباط پفك با ماهي و ذرت چيست؟»، «چگونه پدرها و مادرها بچه‌دار مي‌شوند؟»، «چرا بچه‌ها شبيه پدر و مادرشان هستند؟» و... مواجه مي‌كند. پرسش‌هايي كه دادن پاسخ مناسب به آنها از عهده‌ كمتر پدران و مادران بر مي‌آيد.
دنياي غرب چندين سال است كه مرتكب اين اشتباه (آشنايي زودهنگام بچه‌ها با مباحث جنسي) شده و ثمره‌ آن سستي بنيان خانواده در جوامع به ظاهر مدرن امروزي است. اين تبليغات زنگ خطري است براي آنان كه گوش شنوايي دارند.
به قول شاعر:
من آنچه شرط بلاغ است با تو مي‌گويم / تو خواه پند بگير از آن و خواه ملال
لینک فیلم
www.snn.ir/video/farhangi/pofish.wmv